Het perspectief van een BABS

Ze zien hun toekomst samen niet als vriend en vriendin. Echtgenoten is beter! 
Daarom gaan ze een kijkje nemen bij een mooie trouwlocatie. Maar wie daar wil trouwen heeft geduld nodig. Veel geduld! De eerstvolgende beschikbare datum is over anderhalf jaar. Met grote ogen kijken ze elkaar aan en leggen hun trouwdatum direct vast. Nog langer wachten is niet leuk meer.   

Wat wél leuk is, is dat ze nu verloofd zijn. Zij wil het van de daken schreeuwen! Maar wanneer je aan mensen vertelt dat je verloofd bent dan wil iedereen weten: ‘HOE HEEFT HIJ JE GEVRAAGD?’ en ‘LAAT JE VERLOVINGSRING ZIEN!!’ Voor beide vragen ontbreekt het antwoord. Haar maakt dat niet uit, maar een romantisch aanzoek hoort er volgens hem wel bij. Dát kan hij natuurlijk niet aan haar vertellen. Dan zou het al helemáál geen verrassing meer zijn. Om tijd te winnen zodat hij iets leuks kan verzinnen overtuigt hij haar er - met moeite - van het grote nieuws nog heel even stil te houden. Dat belooft ze.
Alleen... geheimen bewaren, daar is ze nooit goed in geweest.      

Drie dagen later, op haar verjaardag zegt hij: ‘Lieve schat, je weet hoeveel ik van je houd. Wil je met me… een weekendje naar Italië?’ Heel even denkt ze dat hij iets anders gaat vragen, maar dit is ook leuk! 

14 februari vliegen ze. Parijs is de hoofdstad van de liefde, maar Rome kan er ook wat van! Want daar, bij de schildpaddenfontein gaat hij… toch niet… op een knie. 

Want voor hun neus wordt een andere vrouw al romantisch ten huwelijk gevraagd door haar lief. 

‘Wat leuk voor die mensen!’ zegt ze verheugd. Waarna ze hun citytripje vervolgen. Dan komen ze langs fontein Rotonda Ook een perfecte plek voor de grote vraag. Net als hij denkt: dit is óns moment, wordt hij alwéér afgetroefd. Opnieuw zijn ze getuige van de verlovingskus en zien vervolgens hoe die grof wordt verstoord door een opdringerige polaroid fotograaf. Wild gebarend houdt die in het Italiaans een verkooppraatje en zelfs een tweede fotograaf biedt zijn foto te koop aan. 

De held in dit verhaal weet inmiddels genoeg. 14 februari is niet hun dag. Op de terugweg naar het hotel zien ze nóg een koppel toekomstplannen bestendigen met een kus. Nu hij erop let bekruipt hem het gevoel dat álle fotografen uit Italië als bijen op de honing af zijn gekomen. Valentijnsdag is, dat weet hij wel, een voorspelbare datum voor een huwelijksaanzoek, maar toch baalt hij.   

Een goede nachtrust doet gelukkig wonderen. De volgende dag is de stad van hem! Nu ziet ze het zéker niet meer aankomen. ‘Kom schat! We gaan Rome in!’ Direct om de hoek van het hotel op het mooie Navonaplein vraagt hij zijn bestie: ‘Liefste wil je met mij trouwen?’ En zij antwoordt verrast, want ze had het écht niet meer verwacht: ‘JAAA!!’ 

Dan zegt hij: ‘Laten we onze ouders bellen’. Zij krijgt een kleur en fluistert: ‘Laten we dan eerst jouw ouders maar bellen, want mijn familie weet het al.’ Geheimen bewaren kon ze al nooit. En stiekem vindt hij dat ook wel erg schattig.   

Tip!

Een erehaag vooraf of aan het einde van de ceremonie? Beide kan ook! 

En denk dan aan die stokjes met mooie serpentines er aan om mee te zwaaien.

Huwelijksbootje

De zon streelt de topjes van grote zeilschepen in de binnenhaven van Harlingen. Een meeuw, een touw dat tegen een mast klingelt, het klotsende geluid van water dat tussen wal en schip beweegt. Eén voor één rolkoffertjes over het dek. Een lichtblauwe trouwjurk, een zandwit overhemd. Ze hangen afwachtend aan de gestreken zeilen boven een schaal fruit, koekjes en een vaas verse bloemen die klaar staan voor wat komen gaat. We gaan zo naar de zandbank om droog te vallen op het wad. Op de motor want de laatste bruiloftsgasten zijn op de valreep aan boord. De schipper spreekt nog vlug een woord van welkom en we zijn weg om twee dagen te deinen. In de roef maak ik kennis met goedlachse hofmeester Bas, die per ongeluk een kilo Hollandse garnalen ontving in plaats van 30 oesters en matroos Lynn uit Canada. Met hun zou ik (naast het huwelijk sluiten) in de overgebleven uurtjes samenwerken als invalmatroos, voor de lol. Rustig glijden we door het zacht golvende water als er plotseling een schok door het schip gaat. Als bij een aardbeving liggen we plotseling stil. Verwonderd bekijk ik vanaf het dek hoe de opvolgende uren het water geleidelijk wegtrekt rondom het jacht. Er wordt een loopplank uitgegooid en even later staat er een tafeltje met champagneglazen in the middle of nowhere. Omgeven door enkel eindeloos nat zand met hier en daar een schelpje helpt hij haar op blote voeten van boord.

Ed zingt: ‘I found a love,

for me,

darling just dive right in,

follow my lead’.

Knuffelend luisteren ze naar mijn woorden over de tijd dat ze elkaar voor het eerst leerde kennen. Toen ze 18 waren, kalverliefde, en hoe ze elkaar nu dertig jaar later hebben teruggevonden.

Terwijl de zon doorbreekt verklaar ik in het Fries dat ze man en frou zijn. Ze nemen een huwelijksduik en daarna tekende alle aanwezigen hun trouwboekje. Na een nacht onder de sterren hesen we de zeilen en voeren ze hun huwelijk tegemoet.